Midsommar: Ένα ασυνήθιστο θρίλερ

Πρόσφατα είδα ένα αρκετά διαφορετικό θρίλερ από τα συνηθισμένα και απευθείας ήξερα ότι έπρεπε να στο προτείνω.

Το midsommar (aka Μεσοκαλόκαιρό) είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί παρόμοιο τού. Βγήκε το 2019 και είναι αμερικάνικης παραγωγής και η πλοκή διαδραματίζεται σε μια απομονωμένη κοινότητα ενός Σουηδικού χωριού.

Περίληψη:

Η Ντάνι και ο Κρίστιαν είναι ένα νεαρό ζευγάρι από την Αμερική, του οποίου η σχέση είναι υπό διάλυση. Όμως, μετά από μία οικογενειακή τραγωδία που ταράζει την Ντάνι, το πένθος τους φέρνει πάλι κοντά και η Ντάνι αυτοπροσκαλείται σε ένα ταξίδι του Ντάνι με τους φίλους του σε ένα μοναδικό στο είδος του φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα το μεσοκαλόκαιρο σε ένα απομονωμένο σουηδικό χωριό. Αυτό που ξεκινάει σαν μία ανέμελη καλοκαιρινή περιπέτεια σε ένα ηλιόλουστο καταφύγιο, παίρνει νοσηρή τροπή, όταν οι κάτοικοι του χωριού προσκαλούν τους καλεσμένους να συμμετέχουν σε εορτασμούς που μεταμορφώνουν αυτόν τον παράδεισο σε ένα όλο και πιο ανησυχητικό και ενοχλητικό μέρος.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον σκηνοθέτη, Ari Aster, το Midsommar είναι μια ταινία για τον χωρισμό ενός ζευγαριού και για το πόσο αναλώσιμοι είναι ουσιαστικά οι άνθρωποι χωρίς να μπορεί κανείς να το συνειδητοποιεί αυτό.

Πρωταγωνιστές: Florence Pugh, Jack Reynor, William Jackson Harper, Vilhelm Blomgren, Ellora Torchia, Archie Madekwe

Ένα θρίλερ με πλάνα γεμάτα με το εκτυφλωτικό φως του ηλίου του καλοκαιριού της Σουηδίας, πολλά χρώματα και ανθισμένα τοπία, η ταινία αποδεικνύει ότι δεν χρειάζονται τα συνηθισμένα εργαλεία(Σκοτεινά πλάνα, jumpscares,αίματά κλπ) για να γίνει ένα θρίλερ επιτυχημένο και να σε ανατριχιάζει! Η μουσική, η αρχιτεκτονική των κτιρίων, η πλοκή, η ενδυματολογία της κοινότητας και η καταπληκτική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, Florence Pugh, είναι αρκετά για να το καταφέρουν αυτό.

Η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς τους οποίους ανακαλύπτει το κοινό μαζί με τους πρωταγωνιστές μέσω της ξενάγησής τους στην κοινότητα και στα παράξενα και επικινδυνά έθιμα εκείνης. Η κοινότητα παρουσιάζεται με πλάνα που μαγνητίζουν το βλέμμα του κοινού και με τον τρόπο που είναι δομημένα δημιουργούν μια αίσθηση ανατριχίλας και άγχους στο θεατή και προσμονή για το τι θα δει στην συνέχεια. Όσο η ταινία προχωράει οι απορίες αυξάνονται μέχρι να λυθούν στα τελευταία λεπτά σε ένα αναπάντεχο «χαρούμενο» τέλος, συμφώνα με το με ποια οπτική το μελετάμε. ( Προσωπικά μόνο χαρούμενο δεν θα το έλεγα!)