9 πράγματα που έμαθα απο το πένθος

  Γεια, τι κάνεις; Σήμερα είμαι εδώ με ένα αρκετά διαφορετικό άρθρο. Πριν 3 μήνες πέθανε η κολλητή μου, στα 20 της, μετά απο  μια μεγάλη μάχη. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ με λεπτομέρειες για την υπόθεση της αλλά ίσως θα έπρεπε να αναφέρω ότι ξεκίνησα στο blog αυτό σαν διέξοδο απο την πραγματικότητα. 

Παρακάτω θα δούμε τι πράγματα που έχω συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα απο την διαδικασία αυτή αλλά φαντάζομαι οτι έχω ακόμα πολλά να μάθω καθώς η διαδικασία του πένθους δεν έχει τελειώσει.

1. Μη περιμένεις οτι θα σταματήσει η γη για λίγο να κατέβεις!

Ναι όταν πεθαίνει κάποιος είσαι χάλια και θεωρείς οτι ήρθε λίγο το τέλος του κόσμου. Δεν θες να κάνεις  τίποτα, δεν έχεις όρεξη, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς και δεν έχεις γενικά θέληση για ζωή αλλά ο Ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, η ζωή προχωράει και μαζί με αυτή συνεχίζουν να προχωράνε και οι υπόλοιποι, οι υποχρεώσεις σου, οι ευθύνες σου κλπ. Περίμενα οτι μετά το θάνατο της φίλης μου θα μπορούσα να έχω χρόνο να αντιμετωπίσω την κατάσταση όπως θα ήθελα ( Είτε αυτό θα ήταν να κλαίω όλη μέρα, είτε να σπαταλάω ολή μου την ημέρα στην τηλεόρασή για να μην σκέφτομαι είτε, είτε, είτε...)χωρίς υποχρεώσεις και ευθύνες.

2. Η ζωή προχωράει.

Όπως είπαμε και πριν η ζωή προχωράει και αυτό είναι αρκετά δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις. Ειδικά για τον πρώτο μήνα θυμάμαι ότι όλα όσα έκανα τα έκανα μηχανικά και δεν μπορούσα να βάλω τον εαυτό μου να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα. Όλα έμοιαζαν αρκετά δύσκολα αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνεις οτι η ζωή συνεχίζεται και συ συνεχίζεις να ζεις. Και όσο δύσκολο και αν είναι το να σκέφτεσαι ότι κάθε μέρα που περνάει είναι άλλη μια μέρα όπου θα μπορούσε το άτομο να ζούσε ακόμα άλλο τόσο πρέπει για να ανταπεξέλθεις να σκέφτεσαι οτι εσύ ζεις ακόμα και να είσαι ευγνώμων. 

3. Αποκτάς ευγνωμοσύνη για τα πάντα.

Για πολλούς η ζωή και υγεία θεωρείται δεδομένη και ήταν και για μένα κάποτε. Αλλά μετά απο κάτι τέτοιό εκτιμάς τα πάντα απο το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Μέχρι μια μικρή βόλτα μπορεί να αποκτήσει άλλο νόημα.

4.Βλέπεις την αμορφία γύρω σου.

Η οπτική σου αλλάζει και ακόμα και το πιο απλό και μικρό που μπορεί να συναντήσεις στο δρόμο σου, σου φαίνεται πιο όμορφο. 

5.Ένα κομμάτι σου πεθαίνει με το άτομο που έχασες.

Όταν έχεις περάσει τόσες στιγμές με κάποιον έχει καθορίσει την ζωή σου και έχεις επηρεαστεί απο αυτόν για πάντα. Προσωπικά, δεν μπορώ να θυμηθώ τα εφηβικά μου χρόνια χωρίς την κολλητή μου. Γνωριζόμασταν απο τα 12 και ο θάνατος της σηματοδότησε στο μυαλό μου το τέλος της εφηβικής/παιδικής μου ηλικίας. 

6.Ενηλικιώνεσαι με ένα αρκετά γρήγορο και βίαιό τρόπο.

Μεγαλώνεις και ενηλικιώνεσαι όταν χάνεται η παιδική αθωότητα, όταν χάνεται ο μύθος οτι είσαι άτρωτος και συνειδητοποιείς ποσό εύκολο είναι να πεθάνεις ή να πάθεις τίποτα. Τώρα καταλαβαίνεις όλα αυτά τα να προσέχεις που σου έλεγαν οι γονείς σου και τα μαθήματα που σου έκαναν όταν ήσουν μικρή. Τώρα καταλαβαίνεις οτι πρέπει όντως να προσέχεις, να τρως σωστά, να γυμνάζεσαι κλπ.

7. Το πένθος είναι μια χρονοβόρα διαδικασία.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που θα πρέπει να κρατήσει η θλίψη. Υπάρχουν τα 5 στάδια του πένθους όπου ο περισσότερος κόσμος περνάει: άρνηση-θυμός-διαπραγμάτευση-κατάθλιψη-αποδοχή.

Αλλά ο καθένας το διαχειρίζεται διαφορετικά και θέλει τον χρόνο του και δεν χρειάζεται  ο κάθε άνθρωπος να περάσει και τα πέντε αυτά στάδια για να βγει από το πένθος του. Για παράδειγμα, εμείς περιμέναμε αρκετό καιρό οτι θα πέθαινε η κολλητή μου οπότε το στάδιο της άρνησης δεν κράτησε τόσο όσο θα κρατούσε αν πέθαινε ξαφνικά.

8.Ένας θάνατος μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τα καλύτερα στοιχεία σε ένα άτομο, μπορεί όμως να βγάλει και τα χειρότερα.

Κάποια άτομα καταλαβαίνουν οτι περνάς δύσκολα, άλλοι ούτε που μπορούν να φανταστούν τον πόνο σου. άλλοι θα δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν πολύ χολή όταν πονάνε ή ακόμα και αν δε πενθούν οι ίδιοι κάποιοι θα εκμεταλλευτούν το πως δεν είσαι καλά στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Κάποιοι άλλοι θα σε ρωτάνε 2 μήνες μετά το θάνατο του ατόμου γιατί δε το έχεις ξεπεράσει ακόμα!😂

9. Αν δε αντιδράς όπως είναι "κοινωνικά αποδεκτό" ο κόσμος θα το σχολιάσει αρκετά.

Έχεις τον πόνο σου και οτιδήποτε κάνεις μπορεί να σχολιαστεί: Έκλαψες πολύ αρά είσαι αδύναμή και δεν μπορείς να κρατηθείς, δεν έκλαψες γιατί δεν μπορούσες άρα είσαι άκαρδή και δεν νοιαζόσουν για τον νεκρό. Όμως πραγματικά δεν υπάρχει φυσιολογική ή μη αντίδραση όταν πρόκειται για πένθος. Το θέμα είναι να Δείχνεις τα πραγματικά σου συναισθήματα και να μην τα κρατάς μέσα σου και μη περιμένεις/ απαιτείς τον κόσμο να σε καταλάβει.

Αυτά έχω συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα απο την διαδικασία αυτή. Φαντάζομαι όσο περνάει ο καιρός θα μου είναι και πιο εύκολο. Να προσεχείς και να εκτιμάς την κάθε σου στιγμή. 

-Άννα